Ziekenhuisbelevenissen vanuit de patiënt

Leuke lezers,

De laatste keer vertelde ik de volgende dag de nationale feestdag ‘independance day’ zou meemaken. Vroeg in de morgen, zo vroeg dat mijn familie zelfs nog lag te slapen omdat de zon nog niet op was, vertrokken we met een aantal vrijwilligers naar de politiebarakken. Daar zou de optocht plaatsvinden. Overal waren kinderen van scholen in hun kleurrijke schooluniformen gemend met hele hordes soldaten in hun werktenues. We moesten even wachten, maar rond een uur of tien begon de ‘march’. En dat was de moeite waard, prachtig om een georganiseerde chaos van kinderen en soldaten rondjes te zien marcheren. Met gestrekte benen en armen en aan de handen witte handschoentjes liepen ze perfect in de maat. De school voor verstandelijk gehandicapte kinderen tesamen met een vrijwilliger die daar werkt liepen ook mee. Apetrots marcheerden ze schots en scheef tussen de vele anderen, je zag zelfs een witgehandschoend handje zwaaiend er bovenuit steken. Bijzonder dat ze mee mochten doen aan zo’n belangrijk event, want in Ghana worden gehandicapte kinderen over het algemeen nog niet geaccepteerd, vaak zelfs niet als mens beschouwd.
Na deze leuke tussendag ging het gewone leven weer door. De dagen werden gevuld met stage en tijd doorbrengen met mijn gastgezin en vrijwilligers. Na ruim vier weken had het ’s nachts een keer geregend, de eerste regenbui sinds ik hier was, de dagen erna was het even heerlijk koel. (Ik merk dat de temperatuur sinds eind februari stijgt. Ook de Ghanezen hebben het steeds vaker over het weer, inmiddels gesprek van de dag. Iedereen wacht met smart op het regenseizoen, dat hopelijk binnen een paar weken de verstikkende hitte doet verdwijnen.) Ik begon na een paar weken op mijn verzoek in de avond met het gezin mee te eten. Ze bereidden vaak iets apart voor mij, zoals gekookte jam of rijst, zelf aten ze TZ. Toen er op een avond een jongen was die voor mij kon vertalen, heb ik aangegeven dat ik prima met hen mee kon eten. Sindsdien krijg ik ook TZ, dat ik dan samen met mijn moeder Damata of zus Nima uit een pannetje eet, zo gezellig. Ik bedacht dat ik zo dankbaar was dat ik nog niet echt maag- of darmklachten had gehad sinds mijn verblijf. Vanaf de eerste dag in Ghana at ik alles van de straat, ik at soms zelfs ijs gemaakt van het lokale water (niet gezuiverd) en ik deelde gerust mijn eten met mijn broertje wiens mond en handen helemaal onder de viezigheid zaten. Op een gegeven moment voelde ik me toch niet helemaal fit. Dit bleef duren, op een gegeven moment vertrouwde ik het niet meer zo en ben ik naar het ziekenhuis gegaan, vooral om te laten testen op malaria.
In het ziekenhuis aangekomen moest er eerst een dossier worden gehaald. Toen moest ik in een hokje mijn gewicht en bloeddruk laten controleren. Vervolgens in een ander hokje naar de arts, die inderdaad een malariatest en daarnaast een hbcontrole wilde. Op naar het lab en toen weer terug naar de dokter met het resultaat; geen malariaparasieten gevonden en een prima hemaglobine. Gezien mijn klachten (koorts, zwakte, diarree, overgeven, pijnlijk lichaam) stelde de arts toch de diagnose malaria, wat waarschijnlijk nog niet de bloedbaan bereikt had. Ik zou worden opgenomen, mijn eerste ziekenhuisopname ooit! Via de apotheek naar de verlosafdeling om mijn collega’s op de hoogte te stellen. Het was inmiddels een paar uur later en ik was enorm blij dat er twee vrijwilligers met mij mee waren naar het ziekenhuis en dat ze op de verlosafdeling gelijk een bed voor me in orde maakten. Via het infuus kreeg ik medicatie en een tweede arts kwam mij controleren; hij stelde dezelfde diagnose en schreef ook zinktabletten voor om de buikloop te stoppen. Ik werd verplaatst naar een andere afdeling (female ward), maar er was daar geen toilet. Het ziekenhuis bestaat uit allerlei aparte gebouwen, dus om naar het toilet te gaan moest ik een aardig stukje lopen. Ik bleef de hele nacht soms meerdere keren per uur naar het toilet moeten en in de hitte hier was ik aan het einde van de nacht zo uitgeput dat ik haast flauwviel. Ik ben toen verplaatst naar de maternity ward, waar het toilet is en een andere arts kwam mij onderzoeken. Hij stelde de diagnose voedselvergiftiging en uitdroging en schreef twee antibioticakuren en loperamide (remt diarree) voor. De twee dagen daarna heb ik in het ziekenhuis gelegen. In Ghana ben je voor je eten en drinken en dergelijke afhankelijk van je familie, dus ik was erg blij dat er regelmatig mensen van de organisatie, vrijwilligers en collega’s van de verlosafdeling langskwamen en dat ze goed voor me zorgden. Ik vond het interessant om het ziekenhuis een keer te beleven vanuit de patiënt en ik was dankbaar voor de goede zorgen, maar soms was het lastig om (misschien mede door enige medische kennis) te zien hoe de verpleging binnen tien minuten twee antibioticakuren en een anti-malariakuur iv naar binnen joegen, hoe onsteriel ze waren met mijn infuus, hoe weinig vocht ik kreeg toegediend ondanks mijn uitdroging en hoe onregelmatig ik de medicatie kreeg. Ik was opgelucht toen ik ontslagen werd.
Na mijn ontslag zou ik een poosje bij de organisatie slapen alvorens terug naar het gastgezin te gaan. Het leek even beter te gaan en ik probeerde zoveel te drinken als ik kon, maar eten en drinken bleef enorm veel pijn doen. Ook werd ik weer steeds slapper. Twee vrijwilligers hebben er voorzichtig op aangedrongen terug naar het ziekenhuis te gaan, dit keer naar een wat luxer ziekenhuis. Na onderzoek bleek ik een maagontsteking te hebben en was ik opnieuw extreem uitgedroogd (verstoorde elektrolietenbalans wat ik niet had aan kunnen vullen door enkel water te drinken). Ik kreeg vocht en allerlei maagmedicatie voorgeschreven en een vrijwilliger (verpleegster) was zo lief om ’s nachts bij mij in het ziekenhuis te blijven. De verpleging begreep niet goed dat ik snel vocht nodig had en de volgende dag kwam ik totaal uitgeput bij de dokter. Op ons aandringen heeft hij toen toegestemd dat ik meer vocht dan 0,5L/24uur zou krijgen en gelukkig was ik na het vocht al snel weer een stuk opgeknapt. 11 (sommige mislukte) infuusinsteekplaatsen, 3 keer bloedprikken, een scan en 10 verschillende soorten medicatie in mijn systeem later werd ik opnieuw ontslagen en dit keer ben ik mee naar huis gegaan met verpleegster- vrijwilliger die zelfstandig op een heerlijk rustige plek woont. Eten en drinken was in het begin nog een strijd, waarschijnlijk had ik een maagzweer, maar ook dat ging op een gegeven moment weer goed. Helemaal aangesterkt was ik klaar om stage te lopen en terug naar het gastgezin te gaan. Dit ging goed, ik voelde me weer prima, maar dit was helaas van korte duur. Al gauw kreeg ik griepverschijnselen en vooral ook koorts die een paar dagen aanhield. Ik vond het wel klaar met het ziek-zijn en bleef stage lopen, maar door die lieve vrijwilliger werd ik zonder tegenspreken terug naar het ziekenhuis gebonjourd. Diagnose: lichte infectie van buiktyfus. Opnieuw antibiotica. Gelukkig geen opname en ook voelde ik me dit keer beter dan de andere keren dat ik ziek was. De andere keren voelde mijn lichaam niet als zichzelf, maar dit keer voelde het net als de griep in Nederland, dus ik had er niet veel last van.
Inmiddels ben ik weer zo goed als de oude. Ik woon nu voor een paar weken bij die lieve vrijwilliger, om fysiek en mentaal (toch wel een klap elke keer zo ziek) weer helemaal aan te sterken alvorens naar het toch erg primitieve gastgezin terug te keren. Stage is vanaf hier minder ver reizen, ik geniet erg van de stagedagen. En ook buiten de stagedagen om geniet ik erg van het leven in Ghana :) I’ll be fine!


Afrikaantjes
- Fat versus Skinny
In Ghana is het ideaalbeeld: zo dik mogelijk. Waar we in Nederland calorieën tellen, wordt hier zoveel mogelijk gegeten. Waar we in Nederland alles light en low-fat nemen, staat hier als reclame op de verpakkingen dat het vol vet of groeimiddel zit. Waar we in Nederland corrigerend ondergoed hebben om de vetbobbels glad te strijken, is hier ondergoed voorzien van extra kussens. Toen we de modellen uit de Grazia aan een Ghanees lieten zien, was zijn oordeel; they look like HIV-patients. En op de vraag wat Ghanezen van mij zouden vinden was het antwoord; 1. Je bent lichamelijk niet in orde wat je weerhoudt te groeien 2. Je hebt stress of iets houdt je gedachten bezig wat je weerhoudt te groeien 3. Je huwelijk is niet goed wat je weerhoudt te groeien. Persoonlijk denk ik nummer 3, jullie?
- Ghanezen zijn absoluut niet naïef, wereldvreemd of bijgelovig. Wist je dat Rusland een net boven zich heeft gespannen, waardoor bommen terug worden gekaatst? Wist je dat je geofferd zal worden aan de goden als je iemand erop attent maakt dat zijn autolamp niet meer werkt? Wist je dat je kunt doorzien dat iemand je kwaad aan wil doen als je met kohl een lijn rond je ogen maakt? Wist je dat je als kind een hagedis maar beter kan vermoorden als hij opdruk-bewegingen maakt, omdat hij dan zegt dat de ouden in leven moeten blijven en de kinderen moeten sterven?