Meet gastgezin en stageplek

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de leuke reacties op mijn blog! Als er onduidelijkheden of vragen zijn, geef maar aan, dan zal ik daar in een volgend blog op reageren. Voor mij is het allemaal duidelijk omdat ik alles zelf meemaak, maar ik kan me voorstellen dat het voor jullie soms moeilijk is een beeld te vormen.

In mijn vorige blog vertelde ik dat ik verwachtte op vrijdag naar mijn gastgezin te gaan. Maar toen ik die morgen aan het ontbijt zat, kwam iemand van de organisatie naar me toe met de mededeling dat ik op moest schieten, we gingen zo weg met een aantal vrijwilligers. Ik had geen idee waarheen. Al snel kwam er een busje met een groep Nederlanders langs het kantoor van Meet Africa waar we instapten. Het bleek dat we naar een traditioneel dorpje gingen en daar verschillende workshops zouden krijgen over Ghaneze tradities. Eenmaal aangekomen in het dorpje was het eerste op het programma een bezoek aan de waarzegger, omstebeurt kon je naar binnen om je toekomst voorspeld te krijgen. Ik sta hier niet achter en ben niet naar binnen gegaan, maar ik heb me prima vermaakt. Er waren namelijk meisjes uit het dorpje die me riepen en al direct kreeg ik een hoofddoek omgebonden, moest ik een (grote en zware!) schaal op mijn hoofd dragen en leerden ze me met zo’n grote stamper bepaald voedsel fijn te malen. Na de waarzegger kregen we te zien hoe de vrouwen katoen spinnen voor de traditionele kleding en hoe ze een soort pindastengels maken. Vervolgens liet een verloskundige zien hoe ze een baby na de geboorte een bad geven. In de hutten van de vrouwen zit een verlaging in de grond van ongeveer een vierkante meter. Dit is de plek waar vrouwen bevallen en waar de baby de eerste maanden van zijn leven zijn badje krijgt. Het was erg interessant om te zien hoe het babybad gegeven werd, de baby wordt namelijk in alle mogelijke houdingen met alle mogelijke manieren om water over zich heen te krijgen gewassen. Na de minstens vijftien minuten badderen was niet alleen de baby schoon, ook de verloskundige was tot haar middel kletsnat. Als afsluiter van het bezoek aan het dorp gingen we langs de chief, het dorpshoofd. Eenmaal terug op kantoor bleek dat ik de volgende dag pas naar mijn gastgezin zou gaan.
Zaterdagmorgen na het ontbijt meteen maar degene van de organisatie gebeld om te vragen wat de planning voor de dag was. Ze was in het ziekenhuis en had geen idee wanneer ze terug zou komen, dus ik heb gezellig met een groep vrijwilligers afgesproken. We gingen eerst naar de markt en hebben daarna gelunched in een restaurant waar je pannekoeken kon eten. Heerlijk, want alhoewel ik enorm van eten houd, vind ik het voedsel hier eigenlijk niet zo lekker. Ze eten hier vooral veel TZ, een witte naar mijn mening smakeloze massa met groene soep die naar zand smaakt. Na de lunch weer terug naar mijn tijdelijke kamer vlak bij het kantoor en toen was het zover, ik ging naar mijn gastgezin! Gewapend met mijn koffers, fiets en ventilator kwam ik aan op de compound. Een compound is een binnenplaats van een familie waar hutten/huizen omheen staan. Ik kreeg zo’n mooie traditionele ronde hut toegewezen met een heerlijk groot bed, inclusief zo’n verlaging in de vloer, dus mocht ik hier een baby krijgen.. ;) Op de compound liepen allerlei mensen, jong en oud, het was lastig te ontdekken wie bij de familie hoorde en wie niet. Ik zat een beetje ongemakkelijk op een stoel terwijl iedereen zijn ding deed, tot mijn ‘zusje’ Amina me het dorp liet zien. Daarna gingen we op de bankjes voor onze compound zitten en ik probeerde of mijn zusje handje-klap kende. Dit pakte leuk uit, want op een gegeven moment waren we met een grote kring kinderen handje-klap aan het spelen en kwam zelfs een moeder met ons meedoen. Toen werd me door mijn ‘moeder’ Damata met handgebaren duidelijk gemaakt dat ik me moest gaan wassen en daarna kreeg ik mijn eten: rijst met tomaten en een soort olie, heel erg lekker. Ik kreeg een hele pan.. Zelfs ik kan dat niet op! Na het eten met de vrouwen in hun hut zitten ‘kletsen, ik versta ze niet, maar geniet wel.
De volgende dag kwamen ze me wakker maken om te zeggen dat ik me moest gaan wassen. Het douchen is hier op een plek dat tegelijk een urinoir is. Het is in de open lucht met een emmer, wat ik heerlijk vind, maar je moet zitten om te voorkomen dat het hele dorp mee kan genieten. De afscheiding naar de compound is zo laag dat zij sowieso alles kunnen zien. Ik ben gerust preuts te noemen, dus het is even wennen. Na het wassen heb ik ontbeten met een soort stokbrood en mijn moeder heeft mij mijn naam in Dagbanli, de streektaal, gegeven: Nina (Spreek uit: Nieeeeeeeeeeeeeenà). Ik ben vernoemd naar een sterke vrouw die veel heeft gedaan om het dorp waar ik woon, Tunaayili, te stichten. Het is een eer om deze naam te krijgen en het geeft me aanzien in het dorp. Na een poosje met mijn broertjes en zusjes te hebben gespeeld werd ik gehaald door iemand van de stichting om samen met twee vrijwilligers een farm te bezoeken, waar ze veel groente en fruit teelden. Aan het einde van de middag nog snel even het zwembad in gedoken en eenmaal thuis heb ik met mijn broers en hun vrienden gekaart.
En toen was het maandag, mijn eerste stagedag! Na een klein half uur fietsen kwam ik aan in de kliniek. ’s Morgens kwamen er vrouwen voor prenatale controles en wondverzorging en ’s middags was er een keizersnede gepland. Voordat we de operatiezaal konden betreden, moesten we hoofdbescherming hebben. Dit werd heel creatief gemaakt: een steriel schort werd in stukken geknipt en die stukken werden om onze hoofden gebonden. De keizersnede was een nare ervaring, de baby kregen ze er niet uit en ze hebben lang lopen trekken en duwen om het kind geboren te laten worden, je hoorde de buik scheuren en de vrouw onmenselijke kreten maken. Toen het kindje ter wereld kwam was het bleek en slap, gelukkig leefde het ging het na stimulatie en zuurstof beter. Eenmaal weer thuis kreeg ik weer lekker te eten, ze doen hier overal tomatensaus op en tomaten vind ik heerlijk. ’s Avonds hebben mijn zusjes allemaal vlechten in mijn haar gemaakt, ook mijn moeder kwam even voelen hoe mijn haar was.
Dinsdag op het werk veel prenatale controles gedaan bij zwangere vrouwen. Het hartje luisteren ze hier nog met Pinard, zo’n toeter. Dat is best lastig, maar wel erg leuk om te leren. Ook typisch is dat ze alles in 3 verschillende boekjes opschrijven voor het geval er eentje kwijtraakt, iets wat hier inderdaad veel voorkomt. Na het werk nog wat gedronken met vrijwilligers en ’s avonds heb ik spelletjes gedaan met de kinderen van mijn familie. Het is een familie die vrij veel in zichzelf gekeerd is, ze zijn vaak moeilijk te peilen. Ik merk dat ze me steeds meer toelaten en door hun aard is geniet ik extra van de momenten dat ze een beetje toenadering zoeken.
Toen ik woensdagmorgen bij de kliniek kwam, zei de schoonmaakster in haar gebrekkig Engels dat ik snel naar de operatiezaal moest. Ik kleedde me vliegensvlug om en ik bleek net op tijd te zijn, ze begonnen net met een keizersnede. Tot mijn opluchting ging het deze keer enorm vlot en werd er een gezond meisje geboren. Ik zag dat ze na de geboorte een vochtblaas doorsneden, wat ik vreemd vond, maar ik had mijn aandacht bij de baby. Ineens hoorde ik geschreeuw en kwam er een bonk van een kereltje ter wereld. Een tweeling! Nog nooit meegemaakt en extra bijzonder dat het nu voor mij onverwacht was. Ik mocht de baby’s verzorgen en de verloskundige ondervroeg me uitgebreid, de feedback was ‘You’ve done well’, gelukkig maar! De rest van de dag prenatale controles gedaan. Eenmaal thuis was er iemand die me kon helpen met vertalen, zodat ik vragen kon stellen. Eindelijk wist ik hoe de familie in elkaar zit: mijn moeder Damata en haar man hebben 6 kinderen. 3 jongens en 3 meiden. De jongens wonen bij ons op de compound, ééntje is getrouwd met Assana en zij zijn ouders van de éénjarige Hussein. De drie meiden zijn getrouwd en wonen ergens anders. Dan zijn er nog 3 kleindochters van mijn moeder, dochters van haar uitwonende dochters, die bij ons wonen. Dit zijn Nima, Geral en Amina. Nima heeft een zoontje van 8 maanden, Rachid. Het is hier de gewoonte dat meiden bij hun oma gaan wonen zodat ze leren werken, de moeder zou ze teveel verwennen.
Donderdag was er op het werk op enkele prenatale consultaties na niet veel te doen. Helaas nog steeds geen bevalling gezien. Dat is de reden dat ik vrijdag naar West Hospital ben geweest, een groot ziekenhuis met 8-14 bevallingen per dag. Volgende week ga ik hier stage lopen, om te ontdekken of ik hier meer kan leren en doen met betrekking tot bevallingen.

Vandaag ga ik met een aantal vrijwilligers naar het zwembad, morgen zijn we uitgenodigd om feest te vieren in het dorp van een vrijwilliger waar een nieuwe chief (dorpshoofd) komt en ga ik voor het eerst hier naar de kerk en maandag begin ik op mijn nieuwe stageplek. Allemaal avonturen om naar uit te kijken!


Afrikaantjes
- Creatief speelgoed
De (lege) zakjes van 500ml gezuiverd water zijn multifunctioneel. Een dreumes gebruikt ze als blokkendoos: stop ze een plastic tastje, gooi alles er weer uit, stop ze in het zakje, gooi het er weer uit. Een meisje van negen naait ze aan elkaar om een tas te maken.
En waar heb je een pop voor nodig als je ook een plastic fles op je rug kan binden?!
- Gevaar in het verkeer
Ze schuwen hier geen gevaarlijke situaties. Als je iemand inhaalt, doe je dat precies op het moment dat het ook echt nodig is en geen seconde eerder. Plots voorsorteren wordt meer gebruikt dan een hand uitsteken/een knipperlicht aandoen. Rijden op de verkeerde weghelft is geen probleem. Dat brengt me bij een situatie die ik zelf heb meegemaakt van de week. Ik was samen met een vrijwilliger aan het fietsen. Er kwam een motor ons met een rotgang tegemoet, hij reed op de verkeerde weghelft. Ik week uit naar rechts (mijn weghelft), maar hij week uit naar dezelfde kant. Hij minderde geen vaart en ik dacht echt dat ik er geweest was. Hij slipte en raakte mijn stuur, gelukkig vielen we beiden niet. Maar ik kan je verzekeren dat ik veel tijd nodig heb gehad om weer tot mezelf te komen, wat een angst.
- Evangeliseren
Een man stond midden op een kruispunt. In zijn ene hand een microfoon die verbonden was aan een luidspreker in de vorm van een toeter en in zijn andere hand een Bijbel. Op deze manier was hij luidkeels het evangelie aan het verkondigen.