De eerste dagen
Blijf op de hoogte en volg Pamela
06 Februari 2014 | Ghana, Tamale
Maandag was het zover; na een perfecte vliegreis kwam ik aan in Ghana! Er stond een enorm lange rij voor de paspoortcontrolehokjes, maar na ruim een uur wachten in de warmte werd ik goedgekeurd om het land binnen te gaan. En ja, zelfs midden in de nacht kon ik merken dat ik een enorme temperatuurswitch had gemaakt van het bijna vriespunt naar ruim dertig graden. Samen met een MeetAfrica reisgenoot kwamen we aan bij onze verblijfplaats in Accra, waar we na een bakje thee snel ons bed in doken.
De volgende dag hebben we uren door Accra gelopen om onder andere geld te wisselen, een busticket te kopen en de stad te verkennen. Het (straat)leven lijkt naar mijn beleving veel op Oeganda: Chaos, overal mensen, overal kraampjes, allerlei geluiden, allerlei koopwaar door elkaar, veel afval/rommel, verschillende geuren.. Het beeld dat oproept: ‘Welkom in Afrika!’ Na deze enerverende ochtend hebben we de middag relaxend op het strand doorgebracht. Af en toe de zee in, een strandwandeling maken, een beetje zitten en niks doen en uiteraard chicken&chips eten nu het nog kan. Met zo’n heerlijk overvol taxibusje naar huis en ook in de avond was er naast met de kinderen spelen en een beetje kletsen niet veel te doen.
Woensdag was de busreis naar Tamale. Het was een lange tocht van 11 uur met één tussenstop, maar het was goed te doen. Het was mooi om het landschap te zien veranderen van het stadse Accra naar het groenere dorpjesgedeelte. In Tamale aangekomen was het inmiddels middennacht en ben ik vrij snel gaan slapen.
Donderdag, dat was een dag vol ervaringen! ’s Morgens zoals alle dagen rond zonsopgang wakker. Een heerlijke koele douche genomen en gezocht naar iemand van de organisatie, er waren enorm veel mensen op de compound die goedemorgen zeiden, maar ik zag niemand die ik herkende. Het was een beetje ongemakkelijk, ik wist niet goed wat er van me verwacht werd. Maar rond een uur of half 11 werd ik gehaald om te ontbijten, met iemand genaamd ‘Kaka’ ofwel Grandma. Ik vond het een eer om aan tafel te zitten met een oudere dame en al helemaal bijzonder toen later haar broer bij ons aanschoof en er ondertussen allemaal mensen binnen druppelden om te knielen en de ouderen goede morgen te wensen. Na het ontbijt ben ik bij het gastgezin en de kliniek geweest. Bij het gastgezin werd ik voorgesteld aan een oudere dame als gastvrouw, zij kan (vrijwel) geen Engels. Er zullen vast meerdere mensen wonen, maar die waren er niet. Meer dan de compound heb ik nog niet gezien, dus hoe mijn kamer en dergelijke is weet ik ook nog niet. De kliniek zag er mooi uit. Na de dokter minimaal 4 keer te hebben aangesproken, waarbij hij elke keer zei dat hij geen tijd had en ons niet eens aankeek, heb ik hem na de vijfde poging de hand geschud. Een hand en een lach en foetsie was hij. Lijkt me een sympathieke, drukbezette man. De kamer van de staff mocht ik niet in. Ook van de kliniek weet ik dus nog niet goed hoe het gaat zijn.
Na het bezoek aan het gastgezin en de kliniek waren we in het kantoor van Meet Africa. Daar was een vrouw die me uitleg gaf over de do’s en don’ts van Ghana. Ze zei me daarna dat ze even naar het toilet ging en dat we dan de stad in zouden gaan. Dat even werd anderhalf uur later. Grappig genoeg keek ik daar niet echt van op en ik heb me prima vermaakt; beetje kletsen met de kantoormensen, dutje doen op de stoel, eten onder een boom.. En toen de stad in! Alle belangrijke plekken zijn aan me getoond (niet dat ik ze nu nog weet) en ik heb voor een mooi prijsje stof gekocht waar ik een jurk van ga laten maken.
Morgen zal ik naar mijn gastgezin gaan en ik verwacht dat ik maandag zal beginnen in de kliniek. Alhoewel het enorm leerzaam is en ik er soms van kan genieten dat de laatste dagen vol uitdagingen en onzekerheden zaten, vind ik het wel prettig dat ik dalijk op de plek ben waar ik de komende maanden mijn thuis ga hebben. Ik merk dat ik toch echt een Nederlander ben wat dat betreft; een beetje vastheid, een ritme en een doel zijn wel prettig af en toe
Elke dag is er wel iets wat me opvalt aan het leven in Ghana/Afrika. Ik zal proberen om bij elke blog een paar gebeurtenissen/gewoontes te noemen die grappig, leerzaam of indrukwekkend zijn. Ik noem ze de ‘Afrikaantjes’.
Afrikaantjes
- Iedereen moeit zich met de opvoeding van de kinderen.
Een kind van 4 geeft rustig een kind van 2 billenkoek. Een kleintje wordt door een zus, tante, oma of vriendin op de rug gedragen. Een auto toetert als een kind iets doet wat niet mag. Situatieschets van vandaag: LadyX en ik lopen over de markt en komen langs een moeder met een kindje op de rug dat iets aan het doen is wat LadyX niet vindt kunnen. Ze tikt de moeder op de schouder, zegt: ‘Sistah, yo bambino is ...’ en loopt ongestoord verder.
- Als ik elke dag de porties eet die me voorgeschoteld worden, ben ik over 3,5maand niet meer herkenbaar!
Eten afslaan is hier eigenlijk onbeleefd. Je hele portie opeten betekent nog meer krijgen, de redenatie hier is dat je dan nog niet vol zit. Je hele portie niet opeten is in mijn ogen dan weer onbeleefd. Tsja!
- Vriendelijkheid staat voorop.
Als je iemand tegenkomt, sta je stil en neem je de tijd om te groeten. Ook al sta je dan elke 2 seconden stil. Een afspraak, je werk, de winkel die sluit; alles komt op de tweede plaats.
Als iemand je iets vraagt, zeg je geen nee. Vraagt iemand 100 euro, geef je er twee. Vraagt iemand ‘will you marry me’, maak je er een grapje van ‘Ok, fine, you will be husband number 57’.
De volgende dag hebben we uren door Accra gelopen om onder andere geld te wisselen, een busticket te kopen en de stad te verkennen. Het (straat)leven lijkt naar mijn beleving veel op Oeganda: Chaos, overal mensen, overal kraampjes, allerlei geluiden, allerlei koopwaar door elkaar, veel afval/rommel, verschillende geuren.. Het beeld dat oproept: ‘Welkom in Afrika!’ Na deze enerverende ochtend hebben we de middag relaxend op het strand doorgebracht. Af en toe de zee in, een strandwandeling maken, een beetje zitten en niks doen en uiteraard chicken&chips eten nu het nog kan. Met zo’n heerlijk overvol taxibusje naar huis en ook in de avond was er naast met de kinderen spelen en een beetje kletsen niet veel te doen.
Woensdag was de busreis naar Tamale. Het was een lange tocht van 11 uur met één tussenstop, maar het was goed te doen. Het was mooi om het landschap te zien veranderen van het stadse Accra naar het groenere dorpjesgedeelte. In Tamale aangekomen was het inmiddels middennacht en ben ik vrij snel gaan slapen.
Donderdag, dat was een dag vol ervaringen! ’s Morgens zoals alle dagen rond zonsopgang wakker. Een heerlijke koele douche genomen en gezocht naar iemand van de organisatie, er waren enorm veel mensen op de compound die goedemorgen zeiden, maar ik zag niemand die ik herkende. Het was een beetje ongemakkelijk, ik wist niet goed wat er van me verwacht werd. Maar rond een uur of half 11 werd ik gehaald om te ontbijten, met iemand genaamd ‘Kaka’ ofwel Grandma. Ik vond het een eer om aan tafel te zitten met een oudere dame en al helemaal bijzonder toen later haar broer bij ons aanschoof en er ondertussen allemaal mensen binnen druppelden om te knielen en de ouderen goede morgen te wensen. Na het ontbijt ben ik bij het gastgezin en de kliniek geweest. Bij het gastgezin werd ik voorgesteld aan een oudere dame als gastvrouw, zij kan (vrijwel) geen Engels. Er zullen vast meerdere mensen wonen, maar die waren er niet. Meer dan de compound heb ik nog niet gezien, dus hoe mijn kamer en dergelijke is weet ik ook nog niet. De kliniek zag er mooi uit. Na de dokter minimaal 4 keer te hebben aangesproken, waarbij hij elke keer zei dat hij geen tijd had en ons niet eens aankeek, heb ik hem na de vijfde poging de hand geschud. Een hand en een lach en foetsie was hij. Lijkt me een sympathieke, drukbezette man. De kamer van de staff mocht ik niet in. Ook van de kliniek weet ik dus nog niet goed hoe het gaat zijn.
Na het bezoek aan het gastgezin en de kliniek waren we in het kantoor van Meet Africa. Daar was een vrouw die me uitleg gaf over de do’s en don’ts van Ghana. Ze zei me daarna dat ze even naar het toilet ging en dat we dan de stad in zouden gaan. Dat even werd anderhalf uur later. Grappig genoeg keek ik daar niet echt van op en ik heb me prima vermaakt; beetje kletsen met de kantoormensen, dutje doen op de stoel, eten onder een boom.. En toen de stad in! Alle belangrijke plekken zijn aan me getoond (niet dat ik ze nu nog weet) en ik heb voor een mooi prijsje stof gekocht waar ik een jurk van ga laten maken.
Morgen zal ik naar mijn gastgezin gaan en ik verwacht dat ik maandag zal beginnen in de kliniek. Alhoewel het enorm leerzaam is en ik er soms van kan genieten dat de laatste dagen vol uitdagingen en onzekerheden zaten, vind ik het wel prettig dat ik dalijk op de plek ben waar ik de komende maanden mijn thuis ga hebben. Ik merk dat ik toch echt een Nederlander ben wat dat betreft; een beetje vastheid, een ritme en een doel zijn wel prettig af en toe
Elke dag is er wel iets wat me opvalt aan het leven in Ghana/Afrika. Ik zal proberen om bij elke blog een paar gebeurtenissen/gewoontes te noemen die grappig, leerzaam of indrukwekkend zijn. Ik noem ze de ‘Afrikaantjes’.
Afrikaantjes
- Iedereen moeit zich met de opvoeding van de kinderen.
Een kind van 4 geeft rustig een kind van 2 billenkoek. Een kleintje wordt door een zus, tante, oma of vriendin op de rug gedragen. Een auto toetert als een kind iets doet wat niet mag. Situatieschets van vandaag: LadyX en ik lopen over de markt en komen langs een moeder met een kindje op de rug dat iets aan het doen is wat LadyX niet vindt kunnen. Ze tikt de moeder op de schouder, zegt: ‘Sistah, yo bambino is ...’ en loopt ongestoord verder.
- Als ik elke dag de porties eet die me voorgeschoteld worden, ben ik over 3,5maand niet meer herkenbaar!
Eten afslaan is hier eigenlijk onbeleefd. Je hele portie opeten betekent nog meer krijgen, de redenatie hier is dat je dan nog niet vol zit. Je hele portie niet opeten is in mijn ogen dan weer onbeleefd. Tsja!
- Vriendelijkheid staat voorop.
Als je iemand tegenkomt, sta je stil en neem je de tijd om te groeten. Ook al sta je dan elke 2 seconden stil. Een afspraak, je werk, de winkel die sluit; alles komt op de tweede plaats.
Als iemand je iets vraagt, zeg je geen nee. Vraagt iemand 100 euro, geef je er twee. Vraagt iemand ‘will you marry me’, maak je er een grapje van ‘Ok, fine, you will be husband number 57’.
-
06 Februari 2014 - 22:13
Opa En Oma:
Heel erg leuk om van je te horen.
Wat een belevenissen, de eerste dagen.
Vast leuk en spannend al zal er nog veel meer komen.
succes, kus
-
06 Februari 2014 - 22:32
Carina:
Wauw Pem! Wat een verhaal!
Goed om te horen dat je veilig bent aangekomen!
Ik zie uit naar je volgende verhaal! :D
Heeeel veel succes & geniet!
Dikke kus, Carien -
06 Februari 2014 - 22:46
Denise Vreezen:
Wat een belevingen! Vind het knap van je hoor zo alleen erop uit!
En zo ontzettend leuk om alles terug te lezen! Ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Liefsssss! -
07 Februari 2014 - 12:57
Inge En Freek:
Meisje! Wat een belevenissen. Fijn dat je een goede reis hebt gehad!
Nu maar verder wennen aan het vele "andere" in Ghana.
De straaltjes zweet zullen wel van je hoofd gutsen. Naar 30 gr kunnen we hiet alleen maar verlangen, (druilerige regen op dit moment!). Ja, en dat andere leven, die andere cultuur. Maak het een klein deel van je doen en laten voor de komende maanden. We kijken uit naar je volgende verslag, als de stage echt begonnen is.
Groet en kus van Freek en Inge
-
07 Februari 2014 - 12:58
Eline Baas:
Heel leuk om te lezen! ENJOY! X
Ps: Eet gewoon braaf je bord leeg, je kunt het hebben! :-) -
07 Februari 2014 - 23:21
Karen Gilles:
Geweldig, Pamela! Zeker blijven doen die 'Afrikaantjes'. :-)
Veel succes nog daar!
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
